شب های روشن

آشکارا نهان کنم تا چند

دوست می دارمت به بانگ بلند

*****

فکر کنم اگه روزی ده بار شبهای روشن فرزاد مؤتمن رو نگاه کنم باز هم خسته نمی شم . فارغ از سایر قضایا فیلمی است در ستایش شعر . اگه کسی اهل شعر هم که نباشه بعد دیدن فیلم هوس می کنه یه چند بیت شعر پیدا کنه و بخونه .

هم وغم آدمایی مثل من پیدا کردن کسی برای زندگیه که بتونن بی هیچ غل وغشی نهایت خوشبختی رو تجربه کنن اون هم نه با چیزایی که همه دنبالشن ، نه با وابستگی هایی که ابزار و لوازم زندگی مثل زنجیری در پا ما رو گرفتا خودشون می کنن ، نه با پول ، نه با ماشین ، نه با زندگی اعیانی . با چند تا چیز ساده اما مهم : با فهمیدن هم ، با کتاب ، با شعر ، با ساده بودن با زندگی کردن .

بیشتر این حرفا مثل شعار میمونن و هر کی میشنوه میگه اینا کلیشه ان ، زندگی فقط فیلم و کتاب و شعر نیست .

آره ، درست میگن اما زندگی هم بدون اینها زندگی نیست .

*****

به من گفت بیا

به من گفت بمان

به من گفت بخند

به من گفت بمیر

آمدم

ماندم

خندیدم

مردم

. . .